Δυστυχώς για όσους αμφισβήτησαν την υπέρπτηση τουρκικού UAV στην περιοχή του Έβρου και τη διείσδυση σε σημαντικό βάθος εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, μέχρι την Ορεστιάδα, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που υποδεικνύουν με σαφήνεια και πειστικότητα ότι η υπέρπτηση του -κατά τα φαινόμενα- Bayraktar ΤΒ-2 ήταν μία καλά σχεδιασμένη από επιχειρησιακής απόψεως ενέργεια. Τουρκικές ψυχολογικές επιχειρήσεις και πτήσεις κατασκοπείας εκ του ασφαλούς… Τα στοιχεία που ακολουθούν σε αυτό το συμπέρασμα καθοδηγούν. Εάν η ελληνική πλευρά θέλει να διαψεύσει επισήμως ότι η πτήση πραγματοποιήθηκε, φυσικά θα το αποδεχθούμε. Τα στοιχεία όμως που χρησιμοποιούνται από την “ανοικτή” πηγή είναι αυτά. Οπότε καλό θα ήταν να δοθεί επ’ αυτών απάντηση.
Κι επειδή προκληθήκαμε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε βαθύτερη ανάλυση της τουρκικής ενέργειας, επανερχόμενοι με νέα στοιχεία. Για να διαπιστώσουμε τι θα βρουν να πουν οι κομματικοί “μάγκες” του διαδικτύου… Διότι όπως αναλύθηκε ήδη, οι υποψίες πέφτουν πάνω στα σύγχρονα διαδικτυακά (δια)κομματικά και εξόχως αντιδημοκρατικά ΠΑΡΑΣΙΤΑ των κομμάτων εξουσίας, που επιχείρησαν να μας βγάλουν τρελούς.
Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση για το θέμα, στην κατηγορία ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται όσοι γνήσια προβληματίζονται και ανησυχούν να μη ρίξει η δημοσιοποίηση “νερό στον μύλο” των Τούρκων. Ο σεβασμός μας απέναντι στην ανησυχία τους είναι απεριόριστος και δείχνει ότι διαθέτουν σοβαρά αντανακλαστικά. Το εξηγήσαμε όμως, οπότε πάμε στην επιχειρησιακή ουσία…
Το πρώτο πράγμα που αποδεικνύει τον ισχυρισμό, είναι πως το ύψος πτήσης των 17.052 ποδών (5.200 μέτρα). Αυτό είναι στο όριο του ύψους εμπλοκής των ελληνικών αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων OSA-K και TOR M1. Οι πύραυλοι Stinger του συστήματος ASRAD μπορούν να πλήξουν ιπτάμενους στόχους σε σαφώς μικρότερα ύψη που συνήθως δεν υπερβαίνουν τα 10.000 πόδια.
Η αιφνίδια και κατά 120 περίπου μοίρες αλλαγή πορείας του ΤΒ-2, πριν από τη διέλευσή του πάνω από το Elcili και την είσοδό του στον ελληνικό εναέριο χώρο, έγινε όπως μπορείτε να δείτε στην καταγραφή της διαδρομής του στη σελίδα του «FlightRadar24», μετά από άλλη μία απότομη αλλαγή πορείας (σχεδόν κατά 180 μοίρες…), η οποία είχε προηγηθεί. Ο στόχος μοιάζει ξεκάθαρος…
Να διατηρείται σε εγρήγορση το ελληνικό σύστημα αεράμυνας και οι ελεγκτές του, επαναλαμβανόμενα, με σκοπό να προκληθεί κόπωση ή αδιαφορία (μειωμένα αντανακλαστικά…), σε αυτές τις απότομες αλλαγές πορείας, με τελική κατεύθυνση την ελληνοτουρκική συνοριογραμμή. Τέσσερις περίπου ώρες πέρα δώθε στα σύνορα είναι λογικό να κουραστεί κανείς να παρακολουθεί μια οθόνη ραντάρ. Αυτός πρέπει να ήταν και ο υπολογισμός του αντιπάλου.
Κι όμως. Κανονικά θα έπρεπε να ικανοποιήσει η συνειδητή διαβεβαίωση του DP ότι οι αρμόδιοι για την αεράμυνα τους έβλεπαν από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία. Και εξηγούμε με τα στοιχεία αυτά ότι στις τουρκικές ενέργειες δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ ΤΥΧΑΙΟ. Σε πολλές περιπτώσεις δηλαδή τα τουρκικά ΤΒ-2 πετούν μέχρι τα όρια του FIR Αθηνών και επιστρέφουν προς την Τουρκία, αλλάζοντας απότομα πορεία. Είναι πόλεμος νεύρων και κινήσεις καταγραφής και εκτίμησης αντιδράσεων.
Ο χρόνος των 10 λεπτών κατά προσέγγιση, που το τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος πέταξε σε ελληνικό εναέριο χώρο, είναι οριακός για την αντίδραση της ελληνικής αεράμυνας. Η οποία σε συνεργασία με το Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (ΚΕΠΑΘ) θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να απομακρύνει από την ευρύτερη περιοχή κάθε εναέρια κυκλοφορία για να εκτοξεύσει ΑΑ πυραύλους εναντίον του εισβολέα σε αυτό το ύψος, ή να απογειώσει μαχητικά από τη Λήμνο που είναι και το κοντινότερο readiness (130 Σμηναρχία Μάχης).
Πρόκειται για κάτι που ΔΕΝ είναι απλό, αλλά διευκολύνεται ως διαδικασία από το γεγονός ότι πάνω από τον Έβρο δεν διέρχονται πολλοί αεροδιάδρομοι. Νοητές ευθείες εύρους 10 μιλίων στον ουρανό, επάνω στις οποίες κινούνται πολιτικά και στρατιωτικά αεροσκάφη.
Επιπρόσθετα, τα ελληνικά μαχητικά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μέσα σε αυτό τον χρόνο (ακόμη και υπό ετοιμότητα δύο λεπτών…) των 10 ή ακόμα και 15 λεπτών, θα προλάβουν να προσεγγίσουν και να καταρρίψουν το τουρκικό UAV ενώ πετά σε ελληνικό εναέριο χώρο. Ξέρουν τι κάνουν οι γνωστοί θρασύδειλοι και “σιγουράντζες” γείτονες…
Είναι κρίσιμης σημασίας το να καταρριφθεί το τουρκικό μη επανδρωμένο και τα συντρίμμια του να πέσουν σε ελληνικό έδαφος και να περισυλλεχθούν από τις ελληνικές Αρχές. Αυτά θα ήταν αποδεικτικά στοιχεία υπερπτήσης. Αδιάσειστα… Κάτι που είναι δύσκολο να συμβεί κατά τις υπερπτήσεις των τουρκικών μαχητικών πάνω από τα ελληνικά νησιά και τις βραχονησίδες.
Αν τα συντρίμμια σε περίπτωση κατάρριψης τους καταλήξουν στη θάλασσα, ακόμη και εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, οι Τούρκοι είναι βέβαιο ότι θα ισχυριστούν ότι τα αεροσκάφη τους χτυπήθηκαν ενώ πετούσαν εκτός των δέκα ναυτικών μιλίων του ελληνικού εναέριου χώρου…
Ακόμα κι αν πετούσαν μεταξύ των 6-10 ν.μ. που είναι η διαφορά ανάμεσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο πιθανότατα δεν θα το χρησιμοποιούσαν! Διότι θα φοβούνταν μην τεθεί επισήμως θέμα “ευθυγράμμισης” εναέριου χώρου και χωρικών υδάτων και χάσουν ένα επιχείρημά τους που επικοινωνιακά μοιάζει να τους ευνοεί! Πάνω όμως από έδαφος, πάνω από εκτενείς χερσαίες περιοχές δηλαδή, η συντριβή αεροχήματος θα έκανε τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά…
Ακόμη και σε περίπτωση που ο Ελληνικός Στρατός διαθέτει συστήματα παρεμβολής του σήματος καθοδήγησης των ΤΒ-2, τα τουρκικά αεροσκάφη του τύπου διαθέτουν σύστημα διαχείρισης πτήσης (FMS – Flight Management System), το οποίο είναι προγραμματισμένο σε περίπτωση απώλειας της επικοινωνίας με τον επίγειο σταθμό ελέγχου του αεροσκάφους, να το κατευθύνει αυτόματα και αυτόνομα προς τη βάση του και να το προσγειώσει.
Ασφαλή συμπεράσματα: Πρώτον, οι Τούρκοι είναι πολύ πιο προσεκτικοί όταν παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο στον Έβρο. Σε σχέση με ό,τι πράττουν στο Αιγαίο πάντα… Δεύτερον, η ελληνική πλευρά έχει σαφώς μεγαλύτερα και ασφαλέστερα περιθώρια δυναμικής αντίδρασης (κατάρριψης).
Εφόσον βρεθεί με συντρίμμια τουρκικού αεροσκάφους στα χέρια της, η Τουρκία δεν θα μπορεί σε καμία περίπτωση, ακόμα και με την έμμεση στήριξη του συμμαχικού παράγοντα να κατηγορήσει την Ελλάδα ότι αυτή είναι που τορπιλίζει τις προσπάθειες “συνεργασίας και συνεννόησης”.
Παρά ταύτα, ο Τούρκος ρισκάρει διότι δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει ελληνική απάντηση. Μέχρι να την ξαναπατήσει στον Έβρο. Διότι κι εκεί θεωρούσε ότι θα κάνει εισβολή-περίπατο μέσω της εργαλειοποίησης μεταναστευτικού όχλου. Στην πράξη όμως εξεπλάγη για το πόσο σύντομα υπήρξε επιχειρησιακή προσαρμογή του ελληνικού “συστήματος” σε μια άλλη πολιτική. Διότι το μόνο που χρειάζεται είναι η πολιτική εντολή. Το στράτευμα ξέρει να κάνει τη δουλειά του…
Ιδού ο Έβρος λοιπόν, ιδού και το δίλημμα… Ξεκινώντας από μία αλλαγή στάσης και αντιμετώπισης των πραγμάτων εκεί, θα φέρουμε προ των ευθυνών του και τον συμμαχικό παράγοντα. Θα δυσχεράνουμε την εφαρμογή των τουρκικών τακτικών ψυχολογικού πολέμου και αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και στο Αιγαίο.
Η δε πρωθυπουργική ομάδα συμβούλων, ας ασχοληθεί να αναλύσει ως υπόθεση εργασίας το ακόλουθο. Αντί να εξαπολύονται επιθέσεις εναντίον όσων επισημαίνουν την τουρκική αλητεία τη Μεγάλη Παρασκευή, τι θα είχε συμβεί εάν ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε ο ίδιος αναφερθεί σε αυτό το περιστατικό.
Θα υπήρχαν τουλάχιστον δυο τρεις διαφορετικοί τρόποι – ύφος να το κάνει και να στείλει μηνύματα ΠΑΝΤΟΥ. Σε εχθρούς και φίλους… Τα οφέλη για την εθνική προσπάθεια είναι αυτά που μας ενδιαφέρουν. Τα πολιτικά ενδιαφέρουν την επικοινωνιακή του ομάδα. Τι όμορφα που θα μπορούσαν αν έχουν επιτευχθεί και οι δυο στόχοι…
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA:
Η ΕΝΤΥΠΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ Ε.ΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου